Diefstal en redding van twee Visigotische reliëfs
Rare nieuwtjes trekken altijd mijn aandacht, dus ook de diefstal in 2004 uit de kerk van Santa Maria de Lara in Spanje en de redding van de beelden in 2019 door de Nederlandse kunstdetective Arthur Brand uit een Engelse tuin. Daar waar ze, liggend op hun kop, als tuinornament dienst deden en het was knap werk om kerkbeelden uit Spanje uiteindelijk als tuinstenen in Engeland terug te vinden.
Stukken steen stelen en meeslepen naar Engeland?
Wie steelt er nu beelden uit een Visigotische kerk en sleept die loeizware platen naar Frankrijk? Toen bekend werd dat dit werelderfgoed was, wilde niemand zijn vingers eraan branden. Uiteindelijk verkochten de dieven de beelden als tuinornament aan een Franse scharrelaar en zo verdienden ze in ieder geval iets aan die diefstal. Omgerekend naar uren en gesleep hadden ze beter en met minder moeite vakken kunnen vullen in de supermarché. Ik wilde weten wat die dieven bewoog. Ik vond er een en die wilde het verhaal vertellen.
De diefstal van Santa Maria de Lara
Dit is niet het verhaal van hoe het gegaan is maar hoe ik het graag had gezien. De feiten kloppen en de rest is fictie.
‘Hé Jean’
‘Huh, ga weg, laat me slapen.’
‘Ik wil bij dat oude kerkje Santa Maria de Lara kijken, ze zeggen dat het er spookt en ik wil zo’n reliëf mee pikken voor mijn kamer.’
‘Kan me niet schelen, mieter op, ik wil slapen.’
Die kreeg ik echt niet mee. Besluiteloos keek ik naar mijn slaapzak, erin kruipen of alleen naar het kerkje gaan? Het kerkje won, ik wilde dat spook zien.
De kou van het nachtvocht voelde ik. Sterren, niet vertroebeld door stadslichten, gaven goed zicht en ik wachtte niet langer. Die reliëfs, waar we deze middag bewonderend naar hadden staan kijken, waren mijn doel.
De diefstal
De klap op de beitel, omkleed met een stuk doek, klonk zacht. Wat was dat? De zwiep van mijn zaklamp deed die schim niets. De ijle fluistering ‘Dief, je wilt iets uit het verleden, je krijgt iets uit het verleden,’ maakte een standbeeld van me.
Beitel en hamer vielen omlaag, onmachtig om iets te doen wankelde ik achteruit. Spoken bestonden niet, dacht ik. Toch iets had mij in zijn macht en dwong mijn hand te strijken over het reliëf. Dat met die zonnestralen. Duisternis….
Licht…, gezang…, wat was dit? Waarom zag het er anders uit? Waar was ik? Die resterende funderingen vormden nu een kerkruimte, dat kon niet. Monniken? Was dit een zieke grap van mijn vrienden???? Die wisten wat ik hier deed. Mijn enige houvast was mijn zaklamp, ik was echt dat kerkje ingestapt.
De vreemde taal snapte ik niet, het spreekwoord ‘alle hoeken van de kamer zien’ wel. Buiten, tussen die verzameling armoedige hutten en schreeuwende mensen, bevrijdde de klap van de zaklamp me van de woest aanvallende hond. Weg wezen hier, waar hier dan ook was. Au, au, raak, nog meer stenen. Rennen.
Spijt komt na de zonde
Drijfnat en hijgend gaf de boomtak mij, tussen de bladeren, het idee dat ik veilig was. Het hondengeblaf stierf weg. Die mannen met zwaarden, die ik ontvluchtte, waren echt. Die klap miste gelukkig net, voordat het zwaard vast zat in die tak. Rennen, zwemmen, verstoppen, rennen, zwemmen, wegduiken: in mijn paniek wist ik mijn achtervolgers maar net voor te blijven. Had ik ze nu afgeschud?
‘Iets uit het verleden’ zei die schim. Was ik in een andere tijd? Nee, dat kon toch niet? Mijn zaklamp was mijn enige houvast om niet gek te worden en ik wist maar één manier om er achter te komen.
Geknield in het donkere kerkje vóór het reliëf van de man met de zonnestralen volgden kruistekens op Onze Vaders en Weesgegroetjes. Het leek uren te duren tot een fluistering zei ‘Dus je hebt spijt?’
‘Ja, heer.’
‘Je wil naar je eigen tijd?’
‘Ja, heer.’
‘Leg je hand op het reliëf, je weet waar. Bid en hoop dat je goed uitkomt.’
Bevend en opgelucht stond ik buiten het kerkje op de kale vlakte. Ik was thuis. Geen reliëf voor mij en ik kroop in de slaapzak naast de slapende Jean.
De steen heeft wat van Pausin Johanna. Althans dat vind ik. Wil je het verhaal van de vrouwelijke paus lezen, klik hier.
Hier vindt je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Geef een reactie