Fietsen is leuk, als het mooi weer is
Fietsen langs rivieren is leuk. Dat zegt op zich niets want wij vinden fietsen altijd leuk. Behalve als het regent, zoals dit jaar nogal eens het geval is. Twee jaar geleden heeft het in geen maanden geregend en dan is fietsen leuk, mits het niet te heet is. Ik blijf zeuren want ik ben Hollander.
Het is al maanden kurkdroog, als je groen in de natuur wilt zien, moet je een spuitbus meenemen. Toch willen we erop uit voor een weekje vakantie in Duitsland. De voorspelde regen nemen we voor lief. Foute voorspelling, het blijft nog maanden bloedheet en gortdroog.
We fietsen de Ems-Werse route, een rondrit langs twee rivieren.
Een rondrit langs twee rivieren
Dat van die riviertjes is reclame: we zien ze meer niet dan wel. Voor de rest is het genieten in dit mooie boerenland. We rijden langs muren van maïs en tafels van graan, we passeren tapijten van gras en we komen langs velden met suikerbieten. Het is zo warm dat ik zelfs mijn bodyjasje niet aantrek en dan moeten de mussen toch echt dood van het dak vallen.
Langs akkers liggen bloeiende bijenstroken en staan borden van de Duitse tak van de bijenbrigade OERRR. Het barst hier van de fazanten, waar komen al die beesten vandaan? Trouwens die konijnen hier hebben nog nooit van myxomatose gehoord en dat vinden de vele buizerds heel prettig
Het goudgele graan
Tjonge, tjonge wat is zo’n vol graanveld prachtig goudgeel. Dit graan heeft de kleur goud waar ik van hou. Goud voor ons brood (of bier), niet dat goud wat aan vingers kleeft. Zelfs de stoppels houden hun gouden kleur. Terecht, ze zijn trots op wat ze leveren.
Duitsers zijn gek op bomen, vooral eiken, appels, peren en walnoten. Ook platanen en die laten, net als in Nijmegen, hun bast vallen vanwege de droogte. Onze monden vallen open van de muur van honderd meter treurwilg langs de waterkant.
Warendorf, leuk stadje
Meestal fietsen we zo’n veertig kilometer per dag, tenslotte doen we het voor de lol. Voor echte oude stadjes moeten we hier niet zijn: de Duitsers hebben een hoge prijs betaald voor het volgen van Hitler.
Warendorf is een uitzondering met marktpleinen met kinderhoofdjes en vakwerkhuizen, al dan niet nagebouwd na de oorlog. Vaak met spreuken in gotisch schrift. Meestal over de bouw en soms over de restauratie of nieuwbouw. En ook niet onbelangrijk, we kunnen er lekker eten. Uitbuikend wandelen we door de stad op zoek naar een Italiaan. Daar drinken we koffie, want Duitsers zetten kantoorkoffie. En, zwaarwegend, Italianen runnen in Duitsland een ijssalon en niet een pizzatent. Hun ijsmenukaart heeft, met wat fantasie, de omvang van de statenbijbel vol met obesitas ijs.
Wiedenbrück, ook zo’n leuk stadje
Leuk centrum, oud en nieuw door elkaar. Vol met beelden. Levensgroot, een beetje boers van vorm en levensecht. Negentig tot honderd kilo, allemaal hebben ze overgewicht. Of als je het mooier zegt: ze zijn Rubensiaans. Het beeld kan je moeder of je vader zijn of jezelf over dertig jaar. Hoe dan ook, het zijn beelden zonder poespas, de werkelijkheid. Ze zijn aards en niet bedoeld voor een modeblad met anorexia modellen.
Bommen Berend, het rampjaar 1672
Van twee meter grote kruisbeelden kijken we na de tiende keer niet meer op en het barst hier van de kruiswegkapelletjes met beelden. Daar zijn ze hier niet misselijk in: de beelden zijn groot en meestal is het een groep. Niet zo’n lullig Mariabeeldje, zoals je in Brabant of Limburg ziet. Dit is oerdegelijk katholiek land, het land van de bisschop van Münster. Een van die bisschoppen kennen wij uit het rampjaar 1672. Bommen Berend noemen ze die in Groningen en zijn zegen komt met kanonskogels.
Kiezelpaden door het bos
Het nadeel van fietsen op asfalt is dat je er soms een autoweg bij krijgt. Dan fietst ik liever over de kiezelpaden door het bos. Hier merk ik dat de onbevangenheid van de jeugd is gevolgd door de valangst van de ouderdom. De blik is gericht op de gaten in het pad. Jammer genoeg niet op de mooie omgeving. Toch fietst ik liever op zo’n slippend pad dan langs de autoweg: ik hoor liever de vogels. En dan ligt daar die grotere steen, die de voorband aantrekt als suiker de vlieg. Bammmm, het is gelukkig geen lekke band.
Voortaan huren we een huisje
Gewoon voor de vuist weg fietsen en maar zien waar je uitkomt, blijft leuk. Maar een hotel is duur, je moet elke avond uit eten en je eet te veel, te zout en te ongezond. Elke dag loop ik minimaal een uur te vloeken omdat de route niet goed is aangegeven. Je kan beter op de kaart rijden, want er is altijd wel ergens een bord weggehaald of een bord verdraait. En in de stad ben je per definitie de route kwijt.
Het is dodelijk vermoeiend, deze keer zitten we twee dagen in de sauna om uit te rusten. Voortaan huren we ergens een huisje en maken van daaruit tochten.
Want fietsen blijft leuk.
Hier vindt je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook