Leugens, blunders en ander ongerief
Als is de leugen nog zo snel…Ach, de waarheid is ook maar een mening. Betrapt op liegen ben ik wel, ergens in mei 1964, tenminste dat las ik in een oude dagboek dat ik tegen kwam. Ik was mijn schoolvrienden Karel en Vincent allang vergeten, zij mij ook. De school waar ik zat, was tenslotte geen Engelse kostschool waar je schoolvrienden levenslang tegen kwam in het old boys netwerk.
Tot ik dus bij het opruimen van de zolder dat oude dagboek tegen kwam. Als ik je een tip mag geven: ga af en toe eens verhuizen, dan kom je lang vergeten spullen tegen. Spullen waarvan je jezelf afvraagt waarom heb ik die troep bewaard.
Schoolstaking
Bij mij riep het oude dagboek de herinnering op aan onze schoolstaking. De schoolstaking die Karel, Vincent en ik georganiseerd hadden. De schooldirecteur had het in zijn met bloempotmodel geknipte hoofd gehaald om één van ons naar de kapper te sturen. Die eikel had de tijdgeest niet begrepen: de Beatles waren doorgebroken, gevolgd door een invasie van Britse bands, in Den Haag schoten de bandjes als paddenstoelen uit de grond en in de werkplaats van mijn zakgeldbaantje bouwden we gitaren. De babyboomers lieten van zich horen en die lieten zich niet naar de kapper sturen.
Dus om elf uur s’morgens stond het schoolplein vol. Alle klassen waren miraculeus leeg gestroomd en twitter of whatsapp bestonden niet. “Wij zijn langharig werkschuw tuig,” was onze slogan. Dat hakte erin, die kaal geknipte bal gehakt wist niet wat hij moest doen.
Leugens, blunders en ander ongerief: zorg dat je niet betrapt wordt
Liegen is van alle tijden, liegen zit in onze genen, iedereen liegt. Sommigen zijn slecht in leugens, vooral als hun neus langer wordt, anderen beginnen te blozen of te stotteren, kijken weg, frunniken aan kleding of krabben hun hoofd of arm. Allemaal signalen dat hier iemand draait. Leugens horen bij de hogere kunsten. Een goede leugenaar interesseert het niet dat hij liegt, die is niet bang betrapt te worden, voelt zich niet schuldig en raakt niet opgewonden van een leugen of tien. Zolang hij of zij het beoogde doel bereikt.
Succesvolle leugenaars
Een zeer succesvolle leugenaar was Karl Wilhelm Naundorff, die beweerde de zoon van Lodewijk XVI te zijn. Normaal gesproken haal ik voor dit soort verhalen mijn schouders op maar hij ligt, als Charles Louis de Bourbon, begraven in het Kalverbos in Delft, de stad waar ik ben opgegroeid en daarom intrigeert het verhaal mij. Zijn nazaten beweren de rechtmatige afstammelingen te zijn van Charles Louis de Bourbon en gebruiken de familienaam de Bourbon. Ondanks dat DNA-onderzoek aantoont dat Karl toch echt niet meer is dan Karl Wilhelm Naundorff. Desondanks erkennen volgelingen de huidige afstammeling van Karl nog altijd als koning Karel XII van Frankrijk. Dat mag je een succesvolle leugenaar noemen.
Nep adel?
Die bestaat. Adellijke titels kan je, al dan niet met een dubieuze achtergrond kopen. Een van de bekendste was Bram van Leeuwen. Relaties hielpen hem aan de titel van ‘Prince de Lignac’. Goedkoper is te beweren dat je een adellijke titel hebt. En al die adellijke titelpretendenten doen het voor niet minder dan een koninklijke achtergrond. Zo is daar de Graaf van Saint-Germain. Die was achtereenvolgens afstammeling van de koning van Portugal, de prins van Transsylvanië en de buitenechtelijke zoon van een Beierse prinses. Daarnaast was hij vierduizend jaar oud en kon metalen in goud veranderen. Dat beweerde hij allemaal van het hof van Lodewijk XV en hieruit komt naar voren dat de Franse revolutie vijftig jaar eerder had mogen plaats vinden.
Hier vindt je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook