Postbode

Postbode deel 1

Wie schrijft er nog een brief? Ik niet en het gebeurt zelden dat er een brief op de mat ploft. Wat zou er aan de hand zijn, is de eerste schrikgedachte. Of het is een blauwe envelop en dat wordt natuurlijk betalen.

Zomaar een brief schrijven of ontvangen bestaat niet meer. Ik heb een mini-enquête onder mijn familieleden gehouden en wat blijkt: niemand heeft de afgelopen jaren nog een brief geschreven of gekregen. Hier is ongemerkt een belangrijk cultuurgoed verloren gegaan. Dat er nog geen actiegroep is opgestaan, die pleit voor het opnemen van het brieven schrijven op de werelderfgoedlijst, vind ik verbijsterend.

Ach, alles gaat voorbij. De trekschuit gebruiken we ook niet meer en niemand die zich daar druk om maakt. Tragischer wordt het dat sommige popsongs hun betekening verliezen.

Niet langer wachten geliefden op de post om hem vragen:

Wait, oh yes wait a minute mister postman
Wait, wait mister postman
Mister postman look and see
Is there a letter in your bag for me
I been waiting a long long time
Since I heard from that girl of mine

Ach, het nummer van de Marvelettes en natuurlijk de Beatles wordt nog wel gedraaid, maar het leed is al geschied: de liefde loopt via de mobiel of anders via de cloud. De glazige blik in de ogen van mijn kleinkinderen zegt alles: de postbode, in uniform, is voor hen een uitgestorven diersoort. Die weten niet beter of de postbode is een student of een bejaarde; meestal in korte broek.

Het woord diligence kennen ze niet eens meer, weten die knullen veel dat je vroeger postkoetsen had. Exit Selvera’s. En wat een liefdesbrief is weten die jongens niet. Het ultieme bewijs hiervoor is het album van Jan Kruis waarin Catootje en Jeroentje de oude liefdesbrieven van Jan en Jans overal in de bus stoppen: ze spelen postbode. Die bestond toen nog wel, ook al liep hij op z’n achterste benen.