Schoolstaking

Zolder opruimen

We zijn verhuisd (intussen al twee keer) en als je verhuist moet je opruimen, tenzij je die zooi in het nieuwe huis weer naar zolder wil sjouwen. Daar heb ik geen zin in en dat betekent opruimen. Dat duurt bij mij lang. Vooral omdat ik al die oude boeken, schriften en agenda’s een voor een door mijn handen laat gaan. Ik kom zelfs de oude handtekening van mijn moeder tegen die ik vervalste op mijn strafwerk.

Oude troep

Blijkbaar ben ik ook een keer betrapt, ergens in mei 1964, tenminste dat las ik in een oude agenda dat ik tegen kwam. Ik was mijn schoolvrienden Karel en Vincent allang vergeten; zij mij ook. De school waar ik zat, was tenslotte geen Engelse kostschool waar je schoolvrienden je levenlang bij je bleven in het old boys netwerk.

Tot ik dus bij het opruimen van de zolder die oude agenda tegen kwam. Als ik je een tip mag geven: ga af en toe eens verhuizen, dan kom je lang vergeten spullen tegen. Spullen waarvan je afvraagt: waarom heb ik die troep bewaard.

Schoolstaking of beter haarstaking

Bij mij riep de oude agenda de herinnering op aan onze schoolstaking. De schoolstaking die vanuit het niets georganiseerd werd. De schooldirecteur had het in zijn bloempotmodel haar geknipte hoofd gehaald om één van ons naar de kapper te sturen: “je haar is veel te lang.” Die eikel had de tijdgeest niet begrepen. De Beatles waren doorgebroken, gevolgd door een invasie van Britse bands. In Den Haag schoten de bandjes als paddenstoelen uit de grond. In de werkplaats van mijn zakgeldbaantje bouwden we gitaren. De babyboomers lieten van zich horen en die lieten zich niet naar de kapper sturen.

Schoolstaking op een vol schoolplein

Dus om 11.00 s’morgens stond het schoolplein vol: alle klassen waren miraculeus leeg gestroomd en Twitter of whatsapp bestonden niet eens. “Wij zijn langharig werkschuw tuig,” was onze slogan. De schoolstaking hakte erin, die kaal geknipte bal gehakt wist niet wat hij moest doen. Hoe het met de staking afgelopen is, ben ik kwijt. “Those were the days my friend,” zong Mary Hopkins een paar jaar later.

Those were the days

Ik vond er niet veel aan. Mij te zoet. Het was geproduceerd door Paul McCartney en die wil vaker de zoete kant op gaan. Dit nummer met de Beatles ligt mij beter.

Gene Raskin schreef het. Hij baseerde het op het Russische lied “Dorogoj dlinnoju”. In die dagen keken we anders naar Rusland of eigenlijk niet want de koude oorlog is met een revival bezig. Gene was niet zo maar iemand. Behalve muzikant en toneelschrijver was hij hulpprofessor van de Columbia universiteit en schreef boeken over architectuur.

Hier vind je mijn contactformulier

Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook

Dit is mijn instagram account.

Op TikTok vind je me ook