Geelkleurige vleeseters met een haremstructuur vonden we als eersten. Het verschil met ons was dat het mannetje hier de sterkste was. De grote grijze beesten, we noemden ze de eetslurven, maakten eveneens indruk. Als dit het niveau van leven was, namen we de planeet in bezit. Gezien de vrolijke sfeer aan boord, was ik niet de enige die zo dacht. Echter, conclusies trokken we pas als we alle feiten kenden.
Met de terugkomst van de zuidelijkste verkenningsgroep was in een klap de vrolijke sfeer weg. Het bedrukte gezicht van Lisa sprak voor zich en haar uitleg verwoordde het. ‘We vlogen naar de inslag en zagen dat de modderstromen omlaag de resten van ons schip onvindbaar hadden gemaakt. Op de rand liepen kleine groepjes wezens. Een beetje onbeholpen, alsof ze niet gewend waren op twee benen te lopen. Lange benen en korte armen. De mannetjes waren over het algemeen groter dan de vrouwtjes.
Eerst gaven we ze geen aandacht. Deze beestjes waren immers geen partij voor de gele vleeseters. Wat ons van mening deed veranderen, was hun gedrag aan de richel. Ze gooiden een ander dier naar beneden en maakten gebaren van eerbied. Dat leek te wijzen op bewustzijn en we besloten ze te volgen. In een grot met een groot open plateau ervoor vonden we meer van deze wezens. Ze gebruikten gereedschap en beschermden hun jongen. Ze gromden tegen elkaar en begrepen wat de ander bedoelde. Voor de gele vleeseters toonden ze geen angst. In tegendeel, de rechtoplopers verjoegen de gelen met brandende takken. Voor de eetslurven waren ze net zomin bang. Hun gedrag verbijsterde ons: ze joegen een beest in een kuil en doodden het. Echt verbazingwekkend.’
(Wordt vervolgd)
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram-account.
Bij Kobo en Ambilicious vind je mijn boeken. Of kijk bij de recensies op Hebban.
Geef een reactie