“Verdomme, het lukt vandaag weer niet, gek word ik van dat schrijversblok. Opnieuw is een dag verloren aan lummelen en lapzwansen.” Direct dacht ik aan de woorden van Bianca, mijn uitgeefster, ”Mijnheer de Vries, volhouden, elke dag opnieuw. Ga alsjeblieft minimaal een uurtje wat schrijven, het maakt niet uit wat tot u op gang komt.”
Bianca gebruikte nooit mijn voornaam Kees, altijd mijn achternaam. Ze hield een beetje afstand en ik wist waarom. Ik vond haar meer dan bijzonder leuk en ik had de theorie dat vrouwen wisten wanneer een man verkikkerd op hen was, zonder dat hij ooit iets uitsprak of een poging in haar richting probeerde. Volgens mij hadden vrouwen daar een zesde zintuig voor. Eén keer deed ik een halfslachtige poging. “Bianca, zullen we een kopje koffiedrinken in de stad?”
“Ik heb hier koffie.”
“Ik bedoel niet zakelijk, ik bedoel privé.”
“Mijnheer de Vries, ik heb u bezig gezien op zo’n voorleesavond. Ik weet wat voor vlees ik met u in de kuip heb. Laten we het zakelijk houden.”
Ik kon niets anders dan een beetje schaapachtig lachen. Ach, ik kon die gevoelens prima onder controle houden, ik had haar liever als goede uitgeefster dan als minnares. Vriendinnen krijgen was voor een schrijver met een gepubliceerd boek geen probleem, het lukte het bijna altijd een vriendin te vinden, ook voor een nacht.
Met lezingen vulde ik mijn inkomsten van de bijbaan reclameschrijver aan en niet alleen dat. Bij zo’n lezingentournee zaten steevast een stapel ongesigneerde boeken en condooms in mijn koffer. Na afloop van de tour liet ik beide hier en daar in den lande achter. Vrouwen vielen voor een schrijver en een onenightstand kreeg ik bijna altijd voor elkaar. Ik had geen sixpack, toch oogde mijn lijf van eenmetertachtig en vijfenzeventig kilo schoon aan de haak aantrekkelijk genoeg voor een date. Dat blonde haar, die bruine ogen en het vrolijke gezond gekleurde gezicht werkten steevast in mijn voordeel. Ik bezocht regelmatig de sportschool, niet dat ik graag sportte. Nee, met sporten maakte ik mijn hoofd leeg en daar kreeg ik ideeën voor het schrijven. En als ik die ideeën niet in de sportschool kreeg, probeerde ik het met hardlopen. Maar ook dat werkte deze keer niet.
(Wordt vervolgd)
Toelichting:
Het verhaal ‘de kinderen van de paus’ maakt onderdeel uit van de bundel ‘De pausen, een apart slag volk.’ Dat aparte slag was, zeker in de middeleeuwen en renaissance, een duivels volk. We praten over overspel …minnaressen …sensatie …moord …roof …seks. Wil je meer lezen over de kerk, als Sodom en Gomorra in Rome? Het is als e-boek gratis te lezen bij Kobo-plus
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram-account.
Geef een reactie