Zijn vader keek demonstratief afkeurend op het horloge. Daar trok Charles zich niets van aan, hij had deze vroege afspraak niet gemaakt. Zijn vader schudde zijn hoofd. “Eergisteren lag Julia bij je in bed. Je komt nu van Jacqueline, vannacht ga je naar Ida, vermoed ik. Hoe hou je het vol en belangrijker hoe hou je de afspraken uit elkaar? Drie minnaressen is een tikje teveel van het goede Charles. Hou het bij een. Het geeft gedonder.”
Charles was niet van plan zijn vader gelijk te geven. De scene van eergisteren had hij helder voor de geest. Ida betrapte Julia en hem in een situatie die geen uitleg nodig had. Dat viel niet goed bij Ida. Julia graaide haar kleren bij elkaar en smeerde hem. De ruzie liep uit de hand, de woeste schreeuw, het mes dat op hem afflitste. Net op tijd dook hij onder het keukenmes door. Een tweede messteek kon hij op het nippertje voorkomen door Ida neer te slaan. Ja, pa had gelijk, het gaf gedoe. Het lege kopje koffie zette hij neer. “Pa, je hebt deze afspraak niet gemaakt om over mijn minnaressen te praten. Wat is het?”
Zijn vader zuchtte.“Er is een vrouw verdwenen bij de donjon.”
“Verdomme. Opa was toch opgesloten?”
“Ja. Je weet dat het weinig zegt.”
“Verdomme, verdomme, verdomme. Wat nu?”
Pa haalde de schouders op. “Dit is een mooi moment voor je inwijding. De kracht in jou is sterk. Je moet opa aan kunnen. Zo niet, ach je hebt nog drie broers.”
“Pa, dat is geen aantrekkelijk vooruitzicht.”
“Charles, hou op, je kan dit. Moet je in je appartement iets ophalen? Nee? Dan gaan we naar huis.”
De Rolls-Royce snorde over de buitenwegen naar zijn ouderlijk huis, het Tudor-paleis aan de rivier de Langley Burn op de grens van Northumberland en Cumbria. In deze auto kon Charles zijn lange lijf makkelijk kwijt. Zijn vader las de krant en Charles liet zijn gedachten gaan over zijn ietwat eigenaardige familie. Hij stamde in rechte lijn af van Tangred La Tân. Zijn stamvader Tangred was een mannetjesputter. Met dobbelen en goed verlopen toernooien verdiende Tangred geld om zich in te kopen in de expeditie van Willem de veroveraar. Dat was een goede gok. Tegenover zijn bijdrage aan de oorlog van Willem stonden Engelse bezittingen die Tangred na 1066 kreeg toebedeeld. De bezittingen kreeg hij overigens niet zonder slag of stoot in handen.
De Saksische eigenaar werkte niet mee. De start van het graafschap was bloederig vaag te noemen. Wraak, weerwraak, de dodelijke marteling van de Saksische heer Edward, brand, verkrachting. Het waren de gebruikelijke taferelen in de verovering van een gebied. En nu gaf opa in de Donjon problemen. Zuchtend accepteerde hij de taak die voor hem lag. Het gaf afleiding voor de heisa met Ida, zijn favoriete minnares. Hij wilde haar niet kwijt. Het had er wel de schijn van. Ze noemde hem bedrieger, charlatan, namaak Don Juan, windbuil. Onterecht vond Charles. Als illusionistisch gitaarspeler speelde hij vrouwen zijn bed niet in. Dat vond hij beneden zijn waardigheid. Hij was eerlijk, geen bedrieger. Hooguit lichte hij het casino op door het balletje van zwart naar rood te laten springen. Dat deed hij om zijn geest te trainen en nooit voor grote bedragen.
Wordt vervolgd
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Geef een reactie