Bij uitzondering sliep hij die nacht bij Anna. Zijn verhaal over Ida had haar op een idee gebracht of wellicht maakte ze zich zorgen over het benauwende vooruitzicht van de confrontatie met opa. Ze gaf hem zelfs een kus voor zijn ritje naar de donjon.
De deur was van slot. Hoe zijn opa dat voor elkaar kreeg, begreep hij niet. De touwen gooide hij op de grond. Zijn gitaar was voor de eerste actie belangrijker. Gebukt trok hij hem uit de hoes, hing hem om en stemde zijn lievelingsinstrument. Hij voelde nabijheid en dat voorkwam dat het stroomstootwapen hem vol raakte. De taser kostte hem kracht in de armen en gaf hem tintelingen op de plek waar Ida hem raakte.
Ze grijnsde triomfantelijk. “Jou heb ik te pakken, mislukte Casanova, bedrieger. Dacht je echt dat ik dat slapen met Jan en alleman zou accepteren. Oké van Jacqueline wist ik het. Maar met Julia?”
Charles wilde tijd winnen. “Ida, het was stom van me. Het stelde niets voor. Ik hou van jou. Dat weet je toch?” Hij probeerde zijn vingers, daar zat een beetje beweging in.
“Blijf met je tengels bij die snaren vandaan. Ik heb gezien wat jij met een gitaar kan. Daar trap ik niet in.”
Het gevoel in zijn vingers nam toe. Hij kon in deze toestand niet naar binnen. Opa maakte gehakt van hem. Tijd had hij nodig. “Kunnen we hier als volwassen mensen over praten? Ga mee naar mijn ouderlijk huis. Je hebt ons Tudor-paleis altijd al willen zien. Ik stel je voor aan mijn vrouw Anna. Ze vond het hartstikke stoer van jou dat je me aanviel met een mes.”
Ida liet de taser een klein stukje zakken. “Jouw vrouw weet van mij? Ook van Jacqueline en Julia?”
Het lukte Charles zijn schouder een klein beetje op te halen. Gelukkig de beheersing over zijn spieren kwam terug. “Ja, natuurlijk. We zijn getrouwd. Ik ken ook haar minnaars. Met een ga ik elke maand tennissen. Zullen we naar mijn huis gaan?”
“Nee, we gaan dat oude gebouw in. Vooruit pak die touwen op.”
De taser had hem niet vol geraakt. Hij had nog een paar minuten nodig en maakte geen aanstalten de touwen op te pakken. “Hoe kom je hier terecht?”
“Ik had je buiten bij Jacqueline te grazen willen nemen. Je nam een taxi. Ik ook. Buiten de sociëteit wachtte ik. Je vertrok met een man waar je op lijkt in een Rolls-Royce. Een en een was twee. Ik wist waar je woonde en vertrok in mijn eigen wagen. Hier volgde ik je naar de toren en pats, ik had je. Nu vooruit pak de touwen.”
Charles had de kracht in zijn vingers terug. Met treuzelen won hij aan energie. Hij pakte de touwen op en stapte naar binnen met Ida direct achter hem.
“Loop naar de muur met de gietijzeren muurringen. Dat is handig om je aan vast te binden.”
In de schaduw bewoog iets. Het ging erom spannen. “Moet dat echt Ida? Iets verderop is een kamer met een bed. Daar kunnen we veel leukere dingen doen.”
De gestalte kwam dichterbij. “Ha, dat zou je wel willen. Nee, jouw bedrog is voorbij. Vooruit doe je handen tegen de ring. Ik bind je …” Verder kwam ze niet.
De bleke dunne vingers lagen om haar keel. Opa had kracht. Charles had zijn gitaar. Het ontspannende liedje volstond. Opa brak haar nek niet en bewusteloos gleed Ida uit zijn handen.
Wordt vervolgd
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Geef een reactie