Woest keek James Charles aan. “Wie ben jij, verdomme. Waarom laten jullie me niet met rust. Stop met het afvuren van die vlijmscherpe messen. Dat doet pijn.”
“Teut, teut opa. Kalmeer even. Ik ben een van je achterkleinkinderen. Het wordt tijd voor een serieus gesprek.” Deze keer speelde hij we will rock you van Queen. De hardere gitaarslagen dreven opa achteruit, bij Ida vandaan. Die toonde teken van leven, die redde het.
“Als jij op springafstand blijft, stop ik met muziek.”
Opa volstond met een grommende knik.
“Je komt elke keer vrij en je hebt in dik honderd jaar vijf mensen gedood. Dat is weinig voor een vampier. Hoe zit dat?”
“Dat vrij komen is niet zo moeilijk, ik verbreek de touwen. Ik ben sterk. Ik hou het altijd bij kippen, konijnen, honden, katten en af en toe een ree of wildzwijn. Eens in de twintig, dertig jaar moet ik een mens hebben. Ik bijt ze niet, ik dood ze en eet ze op.”
“Je hebt nooit een andere vampier gemaakt?”
“Nee, ik ben graaf, ik heb verplichtingen aan mijn mensen hier. Het is moeilijk maar die neiging onderdruk ik.
Achter hem hoorde Charles Ida overeind komen en achteruit krabbelen.
“Hoe kan dat? Een vampier bijt altijd in de nek en zuigt bloed.”
“Dat las ik ook in dat verdomde rotboek. Ik wilde dat ik het nooit gelezen had. Weet ik veel, misschien was het een jonge vampier die mij beet en had het niet zoveel effect. Wellicht was een beet niet genoeg. Mogelijk ligt het aan onze familiebloed.”
Voor Charles was van belang of opa echt spijt had. “Je zei dat je spijt had van dat boek. Betekent die spijt dat je dit leven niet wilt.”
“Jochie, dat heb jij helemaal goed. Hak mijn hoofd af of steek een houten spies door mijn hart.”
Charles liet zijn handen op de gitaar en schudde het hoofd. “Sorry opa, ik ben niet gewelddadig.” Hij zag dat zijn weigering James niet beviel.
“Als jij me niet dood, ga ik vampiers maken. Te beginnen met die meid achter je.”
“Poepoe, dan moet je langs mij en dat gaat niet lukken. Dit moeten we oplossen. Het schijnt dat vampiers vatbaar zijn voor duiveluitdrijving. Sommige mensen noemen gitaren muziekinstrumenten van de duivel. Ik kan proberen je met mijn muziek te doden. Tenslotte doen mensen alles wat ik wil als ik speel. Dus, wie weet. Wat vindt je ervan?”
“Alleen als het snel gaat want die gitaar van jou doet verschrikkelijk pijn.”
Charles dacht na. Met zijn akoestische gitaar zou het niet werken. “Ik heb een versterker en mijn Fender nodig. Ik haal ze, daarmee moet het werken.”
“Prima, die meid blijft hier als onderpand.”
“Neeeeeee …”
Haar woeste schreeuw van het betrappen van Julia en hem, was een zacht kreetje vergeleken met deze kreet vol doodsangst. Charles aarzelde. Hoe loste hij dit op? Met een schuin oog op opa hing hij zijn gitaar om haar hals en deed haar een greep voor. “Dit vasthouden en op de snaren blijven slaan. Dat vindt opa allesbehalve leuk.”
Tegen zijn betovergrootvader zei hij: “Opa, ik heb het goed met je voor. Binnen een half uur ben ik terug en regelen we het. Tot die tijd laat je haar met rust.”
Het interesseerde opa geen bal. “Ik heb net gegeten. Die meid is veilig. Kom snel terug.”
Wordt vervolgd
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Geef een reactie