Wat mij intrigeert aan dit kasteel is dat het na 1481 nooit meer verwoest is en dat heeft een reden. Volgens mij ligt dit kasteel op een kruispunt van positieve aardstralen en wonen er spirituele en creatieve spoken in het kasteel. Ga maar na, eerst, zo rond 1600, is het een toevluchtsoord voor rondtrekkende katholieke priesters. Katholiek zijn in die tijd was een tikje lastig. Een eeuw later is het nog steeds een katholiek toevluchtsoord en is het een soort geheim kartuizerklooster. Niet dat katholieke geestelijken nu per definitie spiritueel zijn, gezien het aantal misbruikzaken, maar toch: een geestelijke invulling. Afwisselend is het daarna bewoond of staat het leeg tot het moment van de sloop. Dus niets geen verwoesting, het is, zoals zoveel middeleeuwse gebouwen, gewoon gesloopt. Behalve dus die toren.
De toren raakt ook in verval en dan komt het einde in zicht. Maar neen, vanaf 1942 vinden restauraties plaats, er is een beschermengel voor de toren. De eigenaar zoekt een huurder en die vindt hij bij Tibetaanse monniken, de toren is het eerste boeddhistische centrum in Nederland. En als er iets spiritueel is, zijn het Tibetaanse monniken. Die houden ook van een kleurtje, alle balken verven ze rood, blauw en groen met gele biezen. Mooi toch, er is zelfs een klein stukje van bewaard. De huidige bewoner is een creatieveling, de basgitarist van Bløf, die houdt huisconcerten in het gemoderniseerde gebouw.
Wat mij definitief overtuigt dat die Hamtoren een centrum van spirituele en creatieve krachtlijnen is: het ligt aan de oude weg naar Harmelen. Iedereen kent het sprookje van de rattenvanger van Hamelen of de tv-serie ‘kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?’ Dat is spiritueel of op z’n minst creatief te noemen. Nu zijn er natuurlijk muggenzifters die zeggen: het is Hamelen en geen Harmelen. Tegen hen zeg ik: mierenneukers, wat maakt die ene ‘r’ nu uit, die is er in de loop van de tijd tussenuit geglipt.
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Geef een reactie