Limburg is een land van heuvels en tegenwoordig ook van water. Bij ons verblijf was de laatste hoosbui vijf dagen geleden en nog steeds stroomt het water op de meest vreemde en vaak hoge plekken over de straat. Toch is het heerlijk fietsen in de holle wegen en de landwegen met een uitzicht over de valleien. Schitterend zijn de grote boerenhoeve opgetrokken van mergelblokken met ommuurde binnenhoven. Daar zijn ze hier terecht trots op en ze maken graag mergelblökskes van witte chocolade met hazelnoot vulling.
Af en toe heb je als toerfietser een stop nodig voor koffie met vlaai. Alhoewel de koffie vaak niet is om over naar huis te schrijven. Ach, elk nadeel heeft zijn voordeel. Soms is in het prachtige heuvelland een nadeel ook de vele wielrenners, die denken de Tour de France in de benen te hebben.
Het heuvelachtige gebied heeft voor een platte Hollander een Bourgondische uitstraling. De klimaatverandering met oprukkende wijngaarden versterkt dat beeld. Het is prima wijn, maar wel een tikje aan de dure kant voor de kwaliteit. Hier spreekt de zuinige Hollander.
Limburg blijft voor mij toch vooral een bierland. Dat is dat echt een dingetje in het groene land. ‘Heeft u Heineken?’ Dat was toch echt geen brutale vraag. Direct vielen de gesprekken stil, stoelen werden achteruitgeschoven en voor ik het wist, lag ik op straat. Dat maakte me voorzichtig en bij het volgende café vroeg ik: ‘Heeft u Hertog Jan?’ De vraag leverde geen schoppen op, het bleef bij een misprijzende blik. ‘We schenken alleen streekbier.’ Dat bleek, wat een heerlijke bieren. Behalve glazen kun je met de namen ook dichtbundels mee vullen. Niet dat ik dat doe, want ik kan niet dichten. Maar het idee telt. Om er een paar te noemen: Force Majeure, Rick’s bier, kriek Boon, Val Dieu, Hoppen (mijn favoriet), Aube, Tegelske, Meende bier, Maastrichter Malthezer. Veel kriekbier. Logisch, hier hebben ze geen zoete aardbeien, maar zeute aardbeien. Dat zeute klopt, ze zijn heerlijk. Overal groeit hier hop en dan ben je een oen als je geen lekker bier kan maken.
Elke landweg heeft of een kruis of een religieus beeld of een klein kapelletje. De uiterlijke religieuze tekens zijn ruim voorhanden en vaak liggen er min of meer verse bloemen bij. Maar biddende wielrenners, laat staan gelovigen heb ik er nooit bij gezien.
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook