De rode beuk op een Amsterdamse begraafplaats heeft het lootje gelegd. 170 mensen namen afscheid van de zieke boom. Zoals er gezegd werd ‘we moeten hem laten gaan.’ In de aula was er een afscheid georganiseerd. De boom moest om: zwaar aangetast door een schimmel en takken die argeloze bezoekers konden doden, dat kon natuurlijk niet. Zodra de reuzenzwam boven de aarde, naast de beuk, tevoorschijn kwam, stond het einde vast.
Er is geprobeerd de beuk te redden met antibiotica in de vorm van grond van verteerde beukenbladen en speciale voedingsstoffen in de grond. Het mocht niet baten.
De boom kreeg zelfs een eigen mailadres? Daar werden berichten geplaatst. Je kunt je afvragen of dit niet een tikje overdreven was van mensen die van het padje zijn geraakt. Normaal gesproken, bij een beuk ergens in het bos, zou ik daar ja opzeggen. Hier niet. Dit was een beuk op een begraafplaats en dat roept een hele andere sfeer en betekenis van een majestueuze boom op. Op die plek, op zoek naar troost, hechten mensen zich aan een boom.
Heilige bomen
Los daarvan, mensen komen uit bomen, ooit, lang geleden en dat schept een band. Een mens voelt zich meer verwant met een boom dan met een willekeurige struik. Dat hebben mensen al heel lang. Vanaf de bomenfluisteraar uit onze tijd tot de heidenen die grote eiken aanbaden. Stripliefhebber kennen allemaal de maretak snijdende druïde Panoramix van Asterix. Het woord druïde komt trouwens van het Keltische woord eik. Het bidden en praten met bomen is zo oud als Methusalem of ouder. De Germanen zagen de eik als een heilige boom, gewijd aan Donar of Wodan. Ik kan me bij die prachtige boom daar iets bij voorstellen. Maar persoonlijk hou ik meer van de rode beuk.
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram-account.