Het zelden belopen pad (slot)
Het pad nam de bergtop en ook deze berg liet hem een ander dal zien; de warmte van de zon voelde hij niet; de schoonheid van het vergezicht kwam niet bij hem binnen. Hij zag zijn pad, nu zonder asfaltlaag; het pad was goed, het dal niet. Hij ging door, zijn innerlijke drang volgend, zijn spieren aten pijnloos de weg. Zoekend, het keienpad aanhoudend dat zelden een autoband had gevoeld. Hij wist, hij voelde, hij rook: hij kwam dichterbij.
De man bewoog in de rust van zijn mantra tot zijn voet weigerde mee te gaan. De weg, een pad van puin en bergstenen, zweeg. Het leek of hij van binnenuit wakker werd. Paul voelde de brandende zon, hij rook het bos, hij hoorde de vogels. Hij zag de omgeving, de bosrand met dat maagdelijke graspad. Paul voelde de kracht van haar gedichten. Ja, dat was de weg, het zelden belopen pad.
Paul wist dat zijn zoektocht gedaan was: dat graspad zou hem naar Emma brengen. Zijn mantra had hij niet meer nodig, het natte graspad deerde hem niet. Twee mannen te paard hielden hem even tegen. Één blik was voldoende, ze herkenden hun broeder, ze knikten en wezen. De voettocht van een broeder onderbrak je niet, je wees hem de weg.
Voorbij boerderijen ging hij, daar moest hij niet zijn. In het donker liep hij naar die ene boerderij, haar boerderij, de juiste!
Een klop op de deur, langzaam naderden voetstappen in een ritme, een beweging die hem zo bekend was, haar beweging! De deur opende zich. Het alles verzengende verlangen naar haar vond zijn antwoord in haar woorden. ” Eindelijk, zonder jou, van jou, maar naar jou kon ik niet. Je hebt de weg naar me gevonden.”
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram account.
Op TikTok vind je me ook
Geef een reactie