Romeinse bergplaats

Boek

‘De tunnel van Merlijn’ is deel een van de fantasy reeks ‘De ringen van Merlijn.’

Het is verkrijgbaar via de (online)boekhandel en de Boektiek van Ambilicious. Nieuwsgierig? Deze link brengt je naar een inkijkexemplaar en toon de eerste pagina’s van het verhaal.

Citaat 1

In het licht van de sterren opende zich voor zijn ogen een gat naar een geheime Romeinse bergplaats. De ietwat muffe lucht die opsteeg, negeerde hij. Hij was even de kluts kwijt. Dat niet alleen, de plotselinge kou in zijn lijf kwam niet van de zwoele zomerse nacht. Diep ademhalend kwam hij tot rust. Nu was hij in staat om zich heen te kijken. Niets of niemand reageerde op het lichte geruis van deze eeuwenoude muur. De uil in de andere toren stelde hem definitief gerust. In het scherpe en luide ‘wiek-wiek’ klonk geen enkele hapering.

Maria was hij vergeten, aan de ontbrekende stageplaats dacht hij niet. Beneden hem lag het geheim van de schat volgens zijn vertaling. Straks klom hij rijk naar boven, want als een stuk van het plaatje klopte, moest de rest ook waar zijn. Het was nu tussen hem en dat gat. De eerste blik naar beneden maakte hem niets wijzer. Zachtjes mompelde hij, als om zichzelf te overtuigen van deze vondst: ‘Krijg nu wat. Een ogenblik dacht ik dat Wim gelijk had door niet mee te gaan en dan gaat ineens de doos van Pandora open. Wat ik ook aan gedachtespinsels had, dit zeker niet. Wat een smalle schacht. Er bestond zeker geen obesitas toen ze dit bouwden.’

Citaat 2

Hij nam de gok en stak de brandende mobielzaklamp diep de duisternis in. Waar de ijzeren traptreden in de muur ophielden, kon hij niet zien. Waar was hij tegenaan gelopen? Gijs aarzelde, wie wist waar de schacht eindigde? Hij vermande zich, hij had de reis niet ondernomen om even naar beneden te kijken en dan terug te gaan. En de schacht eindigde echt niet in Australië. Het blok steen was redelijk soepel opengegaan. Iets wat na bijna tweeduizend jaar nog goed werkte, moest betrouwbaar zijn. Wat kon hem gebeuren? Hij waagde de gok. Als hij het goed had, lag beneden goud op hem te wachten. Voorzichtig tastte hij met zijn gewicht tree voor tree af. In een tree die afbrak, had Gijs geen zin. Opnieuw klonk een licht geruis. Boven hem schoof de muur dicht en de lichte bonk maakte de afsluiting definitief.

Een moment stond hij stil op de traptreden. Kort bekroop hem het angstaanjagende gevoel dat hij hier misschien nooit meer uitkwam. Hij haalde de schouders op, hij zat er nu eenmaal in en de Romeinse bouwers hadden het opengaan vast niet over het hoofd gezien. Hoe hij eruit kwam, zag hij straks. Hij kon altijd nog hard bonzen en met al die toeristen die hier rondliepen, kwam er vast en zeker een reactie op lawaai uit deze ruïne. Het angstaanjagende gevoel zakte weg en Gijs kwam weer in beweging. Gijs was een rasoptimist.

Hier vind je mijn contactformulier

Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook

Dit is mijn Instagram-account.