Er is schoonheid in de Nijmeegse bruggen
Nijmegen is een stad van heuvels maar ook van bruggen. En wat voor bruggen: er is schoonheid in de Nijmeegse bruggen.
Nijmegen is oud, maar de bruggen zijn jong. De Waalbrug is de oudste. De spoorbrug mag dan zo’n 60 jaar ouder is, dat telt niet. Schoonheid is waar het om draait. Niet langer wordt de schoonheid van de drie bogen geaccentueerd door de avondzon. Het is nu een brug van na de oorlog met één boog. Oh, er is niets mis met die nieuwe brug: hij is stoer en functioneel. Schoonheid zie ik niet, wel twee rommelig aan elkaar geplakte bogen van spoorbrug en Snelbinder.
De Waalbrug is ook een stoere brug, maar vergis je niet: in de Waalbrug is schoonheid. Je moet niet alleen kijken, je moet het ook zien. Dan zie je een brede rivier met daarboven de brug, hoog in de lucht. Magistraal is het beeld als de zon zijn ochtendlicht door de grote boog werpt. De bogen, zowel boven als beneden, verzachten de strakke lijn van de verbinding. Die verzachting zie je ook in de peilers van de verlengde Waalbrug. De Waalbrug is zwaar van staal, licht van beeld.
Nijmegen groeit, Nijmegen bouwt. Decennialang zuidwaarts, met de rug naar de Waal. De Waalkade is het symbool voor die rug naar de rivier: het is een barrière. Een barrière die veel breder is dan de fysieke afstand aangeeft; een barrière van weg en asfaltvlakte langs het water. Een weg, waar het 30 km-gebod voor automobilisten een goed bedoeld advies is. Een asfaltvlakte met tafeltjes en stoeltjes, terrasschermen, hekjes, fietsenrekken, auto’s en plantenbakken. Waar is de relatie tussen al die elementen? Die is er niet; het is los zand. Los zand op een asfaltwoestijn. Nijmegen staat met zijn rug naar de Waal.
(Word vervolgd)
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram-account.
Geef een reactie