In Nijmegen is er een nieuwe wereld voor mij opengegaan: de wereld van de cruiseboten. Ik wist wel dat die dingen bestonden maar dan had ik meer van die varende flatgebouwen voor ogen met duizenden passagiers,die op zee varen. Zeg maar niveau loveboat.
Wist ik veel dat je ook op de Waal van die luxe boten hebt. En dan niet één of twee of drie, nee toch gauw al meer dan 10 verschillende boten. Elke dag, nu ja, bijna elke dag. Zelfs in de grijze en sombere decembermaand varen ze af en aan.
Zo’n boot is groot. Okay het is geen zeekasteel zoals de Queen Elizabeth met 12 dekken en ruimte voor 2000 passagiers. Niet niveau stad dus, maar een klein dorp zit er al snel op zo’n boot. Als er zo’n luxe boot aan de kade ligt, soms 5 tegelijk en er is een georganiseerde bustrip – geen idee waarheen – stoppen er soms 3 touringcars om volgeladen weg te rijden. Soms blijft zo’n boot een paar dagen liggen maar de meeste komen s’morgens aan en varen s’avonds weer weg.
Mijn zus heeft ooit eind jaren 50 of begin jaren 60 een tochtje op de Rijn gemaakt. Niets voor mij; ik vind varen drie keer niets. Als ik bij een vriend op een boot zit, is mijn reactie na een half uur: “gaan we nog wat doen of blijven we ons hier vervelen?”
Ook nu ik die grote boten dagelijks zie, vind ik het nog steeds niets. Maar een fiets cruiseboot, dat zou me nog wel wat lijken.
De Swiss Cristal uit Bazel heeft mij nog eens een extra reden gegeven om niet op zo’n boot te stappen. Die heeft een nacht voor ons aan de kade gelegen, Ik heb de hele avond en een stuk van de ochtend naar die lampenkappen voor elk kajuitraam moeten kijken. Die foeilelijke lampenkappen. Ter plekke werd ik teruggeworpen naar begin jaren 60. De hele gang thuis stond vol met die verdomde, stomme lampenkappen. Het was de bijverdienste van mijn moeder: het winden van lampenkappen. Wij moesten meehelpen. Ik ga het winden van die kappen niet uitleggen maar het trauma, wat ik eraan over gehouden heb, is nog levensgroot aanwezig. En ze hebben nog exact dezelfde stomme vorm, ook na bijna 60 jaar.
Er is nog een reden om nu niet direct juichend en dansend zo’n boot op te stappen: ze zijn ontzettend vervuilend! Het grootste cruiseschip ter wereld (de ’Harmony of the Seas’) verbrandt per dag in totaal 250.000 liter zware stookolie van de meest vervuilende soort. Op vol vermogen op open zee wordt net zoveel CO2 uitgestoten als 84.000 auto!
Een cruiseboot op de Waal is natuurlijk andere koek; qua grootte vergeleken is zo’n bootje ongeveer een reddingsboot en ze gebruiken zwavelvrije diesel, niet die stookolie. Maar ze produceren ook nogal wat afval.
Wat doen die passagiers de hele dag?
Niets doen, verveelt mij vrij snel. Oké, als je jong bent, is verveling geen probleem. Je kijkt elkaar aan, gaat gewoon terug naar je hut en blijft in bed tot de bar opengaat. Maar voor een stevig potje rollenbollen zijn de meeste passagiers te oud; ik zie die hutactie niet zo snel gebeuren. De hele dag? Veel te vermoeiend; je blijft viagra slikken!
Dus wat doen ze de hele dag?
Zonnen bij mooi weer? Kaarten als het regent? De hele dag drinken? Dan kan je net zo goed thuisblijven. Als het slecht weer is zien we de mensen vaak verveeld in het restaurant van zo’n boot zitten.
Ze gaan ook de stad in; hele groepen zie je lopen, als een kudde schapen achter een gids met zo’n stok met een vlaggetje. Allemaal kijken ze, ja inderdaad, een beetje schaapachtig; zo van “ja, ik loop hier wel, maar eigenlijk weet ik niet waarom.”
Voorlopig begin ik niet aan zo’n cruise.
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram account.
Geef een reactie