Money van de Beatles
Money, that’s what I want zongen de Beatles in 1963 en dat is een tikje vreemd. Okay, ze wisten nog niet dat ze de beste popband aller tijden waren en dat ze stinkend rijk zouden worden, maar echt geldzorgen hadden ze niet meer. Bij mij krijg je geen money maar gratis e-books bij Kobo-plus.
Fatale briefjes
Fatale briefjes is een verzameling korte verhalen, soms een thriller, soms een fantasyverhaal. Een zo’n fantasyverhaal is gebaseerd is gebaseerd op het nummer Richard Cory van Them.
Citaat Richard Cory
Zodra de man de kracht in haar stem hoorde, dacht hij: ik heb er een gevonden. Haar stem klonk jong, misschien zocht hij haar, hij wilde meer weten. Hij liet het gebeuren, hij zag hoe het liep. Misschien had hij geluk en hij liet zich zakken op de aangewezen stoel.
Het meisje, een jonge vrouw, had een mooi slank postuur en ze was een kop kleiner dan hem. Natuurlijk had ze rode haren en groene ogen, want met die kracht in haar stem moest het rood en groen zijn. De blik in haar ogen, fel, soms onderzoekend en een beetje op haar hoede, alles wees in dezelfde richting. Hij voelde haar heel subtiel aan zijn geest trekken. Heel voorzichtig duwde hij haar weg, het werd tijd om zelf stappen te ondernemen.
De jongeman, goed gebouwd, ongeveer van haar leeftijd misschien iets ouder, zat rustig in de stoel, in het minst niet bang voor de dwang van haar stem. Van haar blazende Venus met die hoge rug trok hij zich evenmin wat aan. Vreemd, meestal keek een slachtoffer angstig, bang van haar of van haar reuze kat. En waarom blies Venus, zag hij die man als een indringer? Vreemd. Die indringer, die taartendief had een mooie kop.
Ze schudde zich los van die mooie kop met dat donkere haar. Die ogen, ze kon de kleur niet goed onderscheiden, vond ze apart. De geest van de taartenjatmoos kon ze niet lezen. Ze vond het een rare snoeshaan, flamboyant gekleed met een knal gele gitaarkoffer.
De man stond tot haar verrassing op en zei met een buiging: “Ik wens u een prettige voortzetting met uw taart.”
“Hoho, taartendief, ga zitten.”
De man glimlachte en liep weg. Zag ze die beetje spottende glimlach goed? Haar taartenboosheid mengde zich met nieuwsgierigheid, niet veel mensen was het gegeven om haar stem te weerstaan. Als dat gebeurde zei haar oma: “hard weglopen of dat andere.”
Op haar tiende luisterde ze met rode oortjes naar de uitleg van oma over ‘dat andere’
Eric de Noorman
In het verhaal Richard Cory klinkt het lied MacArthur Park van Richard Harris uit 1968. In 2001 en 2002 speelde hij de rol van professor Perkamentus in Harry Potterfilms. Dat soort onzinfeitjes vind ik grappig maar ik wil het hebben over Ierland omdat dat het land van Them is. Het land boeit mij mateloos en ik ben er nog nooit geweest. Ierland is voor mij een droombeeld met zacht glooiende groene hellingen en baaien waar drakkars binnen varen. Hans Kresse is, samen met Hugo Pratt, mijn favoriete striptekenaar. Hij tekende Eric de Noorman en Tuiam Mor is nog steeds een van mijn favoriete strips.
Hier vindt je het contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Geef een reactie