Soms slaap ik goed, soms slaap ik slecht en soms droom ik, zoals de meeste mensen……
Dag een
De lift naar de bovenste verdieping staat op Max Hebzucht te wachten. Op die topverdieping met dat schitterende uitzicht hebben hij en zijn mededirecteuren hun kamers.
Er zijn vier liften, maar het vreemde is dat deze lift alleen door Max en zijn buddy’s gebruikt wordt en Max weet dat de lift voor hem klaar staat. Oké, er hangt geen bordje “alleen voor de directie” maar toch …
Nieuwelingen krijgen ingefluisterd “Als je die lift gebruikt, heb je een slechtnieuwsgesprek met je leidinggevende over heel wat anders.”
Zonder uitnodiging komt het personeel niet op die bovenste verdieping. Naast de directie zetelen hier alleen hun discrete secretaressen en ze houden bij wie er boven komt behalve als een vriendinnetje de lift naar boven neemt.
Max is samen met Willem Greed, Jan-Kees Gier en Leo Cupiditas de raad van bestuur. Sorry, deze bank is een wereldspeler en de raad van bestuur heet dus Board of Directors. Jan-Kees Gier is de bestuursvoorzitter. Sorry, dat is natuurlijk CEO ofwel Chief Executive Officer.
De bank is een staatsbank omdat de bank van de ondergang gered is door de belastingbetaler.
Max vindt zichzelf een topbankier. In zijn peptalks zegt hij altijd “je moet je voor 200% inzetten voor dit bedrijf; met een negen-tot-vijfmentaliteit kom je bij deze bank niet ver.”
Max heeft zo zijn eigen mores, net als zijn buddy’s van de Board of Directors. Zelf begint hij nooit voor tien uur en om drie uur slaat hij zijn kantoordeur dicht. Zo houdt hij tijd over om te golfen en voor de soos. Reguliere werktijden gelden uiteraard alleen voor het gewone werkvolk.
Vandaag staat het vaststellen van het jaarverslag van vorig jaar op de agenda. Vervolgens stippelt de directie het beleid voor dit jaar uit. Dat is een zware klus voor het bestuur en Max weet dat het vandaag een latertje wordt, pas om een uur of vier kan hij naar de soos en dat is toch wel verdomd vervelend.
Jan-Kees doet de aftrap: “Heren, vorig jaar was een goed jaar, de bank is erin geslaagd het verlies te beperken tot vijftig miljoen. Dat is een halvering van het verlies van het jaar daarvoor van honderd miljoen. Een wereldprestatie en in feite hebben we dus vijftig miljoen winst geboekt. Mooi, mooi en daarom lijkt me een bonus voor de directie van € 500.000 op zijn plaats.”
De rest kijkt bedenkelijk. Willem memoreert: “Vorig jaar hebben we stevig bezuinigd door duizend medewerkers te ontslaan. Dat moet toch ook wel een hogere bonus waard zijn, lijkt me.”
De andere knikken: een bonus van € 750.000 de man is heel redelijk.
Het volgende punt is de beleidsaanpassing voor dit jaar.
Ook hier neemt Jan-Kees Gier als CEO het voortouw: “Er is vorig jaar vijftig miljoen verlies geleden, dat kan natuurlijk niet. Hier moeten we stevig ingrijpen. Ik stel voor dat we een loonsverlaging, sorry, een loonoffer, van drie procent voor het personeel doorvoeren. En hoezeer het me ook spijt, we zullen ook afscheid moeten nemen van zo’n vijfhonderd medewerkers. Daarnaast moeten de banktarieven verdubbeld worden.”
Zonder discussie is de directie akkoord.
Dag twee
De voorlichter maakt het nieuws de volgende dag bekend, maar de reactie is een heel andere dan de directie gewend is.
Voor die regen aan volle koffiebekers – met lege kartonnen bekers is het slecht gooien en bovendien is die kantoordrab toch niet te drinken – vlucht hij naar zijn kamer en belt de directie.
Het personeel is woest en schreeuwt: “Zij een bonus en wij ontslag? Ha, als we toch ontslagen worden, dan ontslaan we die dieven van bankdirecteuren wel even, maar dan voor eeuwig.”
Furieus over die tariefsverhoging dringen klanten de bank binnen en nemen hun tegoeden op. Dit alles onder het motto “we stoppen het liever in een oude sok.” En het personeel legt ze geen strobreed in de weg. De bankrun is een feit.
De directie verdedigt het bonusbesluit door te wijzen naar de goede prestaties van het afgelopen jaar.
Dag drie bankrun
Nu breekt echt de pleuris uit. Het lijkt wel of de frustratie en woede van de afgelopen jaren zich sublimeert in een Berserkerwoede. Medewerkers en klanten bestormen de trappen, beveiligers helpen hen op weg.
De directie sluit zich op in hun kantoren. De woedende meute begint met bureaus en kapstokken de deuren in te beuken: “we maken ze af.”
Oog voor het prachtige uitzicht heeft Willem Greed niet als hij door het geopende raam op de vensterbank klimt: “Ik spring liever uit het raam dan dat ik me laten lynchen door die …
Dromen zijn bedrog
Verschrikt schiet ik rechtop in bed. “Wat is er?” vraagt mijn vrouw slaperig.
“Ik heb een hele rare droom gehad, ik moet even bij komen.”
Beneden schenk ik een glas melk in.
Ik zucht en denk was die droom bankrun maar waar. Maar ja, mensen gaan makkelijker scheiden dan van bank veranderen. Ook ik zit nog steeds bij zo’n bank ondanks alle bonussen en omkoopschandalen.
Maar morgen?
Morgen ga ik echt overstappen.
Meer over een bankrun. Kijk bij wikipedia
Geef een reactie