Minnaressen
Minnaressen, sensatie, roof, gif, macht, moord, seks in alle vormen. Heel wat pausen waren er niet vies van. Hun duivelse karakter, hun omgang met de macht en de rijkdom van de kerk: vaak was de paus geen voorbeeld van een stichtelijk geloof. En waarom wilden ze een baan waarbij bijna dertig procent onprettig aan het einde kwam?
Eindelijk komt pausin Johanna tot leven en krijgt de duivel Moenen een podium. En hoe zit het met de kinderen en kindskinderen van de pausen?
In de krochten van het Vaticaan liggen de smeuïge verhalen voor het oprapen.
Moord, roof, seks: het gebeurde allemaal op en onder de heilige stoel in Rome.
De kadaversynode
Er zitten lekkere portretten onder de duivelse pausen. Neem paus Stefanus VI. Die paus laat het lijk van paus Formosus, zijn voorganger, opgraven. Dat vind ik een beetje luguber en wat volgt komt niet door de filmkeuring. Hij doet hem een proces aan en dat proces heeft de naam van de Kadaversynode gekregen. Stefanus laat het lichaam, voorzien van pauselijke gewaden, op een troon neerzetten.
Dat moet daar een gezellige boel geweest zijn. Ik bedoel, het is warm in Italië, een lichaam vergaat snel. Pausen zijn zo belangrijk dat ze vaak gebalsemd worden. Wellicht is dat balsemen eveneens bij Formosus toegepast. Of wellicht is het lijk nog niet vergaan met als gevolg dat zo’n in de zon zittend kadaver de rechtbank uitstinkt.
De Kadaversynode verklaard de daden van Formosus als paus ongeldig. Dat resultaat vindt die Stefanus niet genoeg. Nee, die zegeningen die Formosus doet als paus, die zijn onwettig en daar past louter en alleen het afhakken van die drie zegenende vingers van de rechterhand bij. En daar zorgt de beul voor of het lijk het uitschreeuwt van de pijn is niet bekend.
Daarna begraven ze hem opnieuw. Tot Stefanus spijt krijgt van zijn zachtmoedigheid, hij laat Formosus opnieuw opgraven en in de rivier de Tiber gooien. Lekkere jongen die Stefanus.
Het vervolg
Een kluizenaar vist het lijk uit de Tiber en begraaft het opnieuw. Ja, ja, een kluizenaar! Dat is een monnik die in afzondering leeft in een kluis, een hutje, buiten de bewoonde wereld. Die houdt zich ver van de “beschaving”. En die monnik wandelt op een goede dag langs de Tiber en denkt: ‘Hé, daar drijft een half vergaan lijk. Verrek, dat is paus Formosus.’ Een kluizenaar die zich niet met de ‘wereld’ bemoeit, geen idee heeft wat daar allemaal gebeurt en zo’n man herkent een half vergaan lijk? Zelfs voor mijn goedgelovigheid gaat dit te ver. Vermoedelijk verandert het overblijfsel van de opa van de kluizenaar in het kadaver van Formosus. Enfin, opa krijgt een betere plek in het graf van paus Formosus.
Wil je meer lezen over verdorven pausen? Deze link leid je naar Kobo.
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn instagram account.
Op TikTok vind je me ook
Geef een reactie