De dood van de paus

De dood van de paus.

De dood van de paus is nogal een afwijkend proces. Dat klinkt misschien vreemd, want de pausen ontvangen, net als iedereen, magere Hein het liefst in bed, als hun tijd gekomen is. Bij de pausen klopt het in zoverre dat de gebruikelijke manier van sterven de laatste driehonderd jaar op hen van toepassing is. Maar daarvoor?

Voor die tijd ligt het een tikje anders. Bij deze beroepsgroep roept de omgeving de dood soms graag te hulp met vergif, een mes of een stevige duw van de muren. Het was heel lang geen beroep met veel toekomst.

Het verleden

Tot ongeveer het jaar vierhonderd heeft de paus bijna een honderd procent garantie op de marteldood. Tenslotte sterven eenentwintig van de eerste eenendertig pausen aan die garantie en van zes wordt de marteldood beweerd, maar is het twijfelachtig of ze daadwerkelijk onvrijwillig en gewelddadig aan hun eind komen. In de tijd van die zes pausen liggen de christenvervolging even stil. Afgezien van die twijfelgevallen: het baantje heeft niet bepaald een florissant toekomstperspectief in een gezonde werkomgeving.

Daarna sterven nog steeds pausen langs niet-natuurlijke weg, maar niet zozeer door vervolgingen. Nee, die moordpartijen hebben meer met macht te maken dan met geloof.  Liefst zo’n drieëntwintig pausen zijn vermoord. De meeste moorden vinden plaats tussen achthonderd en elfhonderd. Net zoals in onze tijd gebeurt de meeste moord en doodslag in huiselijke kring, in dit geval vaak door collega-kardinalen of leden van de eigen of concurrerende familie, zelden of nooit is daar een buitenstaander bij betrokken. Ik zou niet solliciteren op zo’n baan.

De beroepsgroep telt driehonderd pausen, al dan niet legitiem. Van die driehonderd sterven er, inclusief twijfelgevallen, zo’n vijftig een niet natuurlijke dood. Hier kan je niet van een gezonde werkomgeving spreken.

Aantrekkingskracht

Wat trok die pausen aan in dat baantje. Simpel gezegd: macht en wat daarbij komt kijken. Minnaressen …sensatie …moord …roof …seks. Dat trekt vliegen, in dit geval pausen, als honing aan.

In Rome staat de heilige stoel. Figuurlijk is die stoel heilig, veel billen, die ooit op die stoel zaten, kenden de betekenis van het woord sacraal beslist niet. Ze gedroegen zich niet als heilige boontjes, ze opereerden als duivelse heersers uit op eigen voordeel en genoegen. Ze waren te kwaadaardig, te bestiaal om ze het heilig kruis na te geven.

Tjonge, jonge niets menselijks was de opvolger van Petrus vreemd. Dat de heer geen tien plagen op hen afgestuurd heeft! Die man moet ontegenzeggelijk een engelengeduld hebben!

In minnaressen …sensatie …moord …roof …seks lag de aantrekkingskracht

Wil je meer lezen over de kerk, als Sodom en Gomorra in Rome? Klik hier.

Het is als e-boek gratis te lezen bij Kobo-plus

Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook

Dit is mijn Instagram-account.