Marcus

Boek

‘De tunnel van Merlijn’ is deel een van de fantasy reeks ‘De ringen van Merlijn.’ Het is verkrijgbaar via de (online)boekhandel en de Boektiek van Ambilicious. Nieuwsgierig? Deze link brengt je naar een inkijkexemplaar en toon de eerste pagina’s van het verhaal.

Citaat 1

De bank hing aan de muur met verschillende gekleurde buizen die in de matras verdwenen waar een dode man op lag. Een mummie stelde Gijs met een lichte huivering vast. Zes rood en groen knipperende lichtjes zag Gijs aan de zijkant. Moest deze machine de mummie in goede staat houden? Hoe kon hier een werkende machine staan zonder een snoer naar een stopcontact? Wat hij zich ook afvroeg was hoe de machine hier kwam. Door de schacht kon dat apparaat niet. Raadsel na raadsel kreeg hij hier voorgeschoteld.

Wat voor hem als een paal boven water stond was dat dit niet door mensen was gemaakt. De feiten die zijn ogen hem voorschotelden, maakten hem geen spat wijzer. In tegendeel, ze maakten hem nerveus. De spanning gaf hem het gevoel dat zijn maag samentrok. Die lichte misselijkheid kwam niet van de curry. Gijs had het niet op kleine omsloten ruimten. De muffe en droge lucht, die hij opsnoof, versterkte zijn gevoel van onbehagen. Verbijsterd stond hij stil. De relatie van een kistgraf in Nijmegen met een niet bestaanbare ruimte in Engeland was ronduit bizar. Waar was hij in beland?

Zelfs het kneepje in zijn arm deed de ruimte niet verdwijnen. Dat wist hij ook wel, dat kneepje was meer omdat hij niet wist wat hij moest doen. Verdwijnen of blijven? Hij moest niet zeuren, nuchter blijven en goed om zich heen kijken. De lichte misselijkheid negeerde hij. Het enige menselijke was de mummie op de bank. Misschien kon die hem wijzer maken. Hij stapte aarzelend dichterbij.

Citaat 2

Gijs herkende in de open gerolde pukkel sommige zaken zoals schroevendraaiers, tangetjes; dat soort dingen. Dat leek op menselijk gereedschap. Ander gereedschap zou ook een doel hebben, alleen was dat doel hem volslagen onbekend. Niet begrijpend staarde hij naar wat op twee headsets leek. Totaal onthutst was hij over een soort tablet en toetsenbord. Dat leek verdomd veel op een computer en een Romein met een computer, dat was godsonmogelijk. Als hij nog twijfelde aan de niet aardse oorsprong dan gaven die vreemde tekens op het toetsenbord de doorslag. Dit leek op geen enkel oeroud menselijk alfabet.

Opnieuw bekroop hem de beklemmende vraag waar hij in godsnaam in terecht gekomen was. Weer schoten gedachten aan wezens van een andere planeet hem door het hoofd, hij duwde ze weg. Dit was geen sciencefiction, hij wilde zich aan de feiten houden. Het was tijd om de feiten, ook al kon hij ze niet verklaren, in het mobieltje vast te leggen. Daarna wilde hij zo snel mogelijk deze ruimte verlaten met al de spullen die er lagen. Dat kille claustrofobische gevoel kroop steeds meer onder zijn huid.

Hier vind je mijn contactformulier

Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook

Dit is mijn Instagram-account.