“Giuvanni.” Deze keer dramde Gio zo hard door dat, voor ze haar tong af kon bijten, de naam eruit floepte. In de korte stilte vroeg ze zich af hoe fel hij zou reageren.
“Je wist toch niet wie mijn vader was?” Voor de zoveelste keer voelde Gio zich belazerd. Gevoelens van woede en verdriet worstelden met elkaar om als eerste in verwijtende woorden zijn moeder om de oren te slaan.
“Nee, nee,” Wilma schrok van de met gebalde vuisten opgesprongen Gio, “ik heb nooit gezegd dat ik hem niet kende. Kalm Gio, kalm alsjeblieft.” Het schetterend tjilpen van de fladderende parkiet teisterde haar oren. Dat rotbeest schoot bij elk onverwacht geluid in de stress. Met een zwaai gooide Wilma de oude theedoek over de kooi. Dat bracht stilte in de kleine huiskamer.
Gio kalmeerde niet, dat stadium was hij voorbij. “Ma, krijg het leplazarus. Welke moeder belazert haar eigen zoon? Eerst was ik van de ooievaar, daarna kwam je op de proppen met een barman. Die, hoe toevallig, met bar en al met de noorderzon verdween. Vervolgens was Joep, de vader van Mieke, mijn pa. Tot hij me in een dronken bui vertelde dat hij je leerde kennen met mij als peuter. Pa Joep werd weer oom Joep.”
“Kalm Gio, alsjeblieft voor het te laat is. Ik zal het uitleggen.” In de hoop dat tijdrekken hem zou kalmeren, raapte ze de omgevallen stoel op en duwde Gio met zachte dwang aan tafel.
“Zeker met weer een nieuwe leugen. Sinterklaas misschien? Noem het zoals je wilt, maar zijn naam gaf je me nooit. Die hield je voor jezelf, terwijl je wist dat ik naar iets, wat dan ook, van die vader verlangde.” Kalm worden was er voor Gio niet bij.
‘Pinggg…pinggg,’ en twee kristallen glazen sprongen aan diggelen.
Het geluid maakte geen indruk op Gio. Zijn ogen zagen alleen zijn moeder. ”Ik ben dit spuugzat. Ik voelde me een onbestorven puberwees en jij kon daar wat aan doen, maar verdomme het.” Weer sloeg hij nijdig op de tafel.
Wilma zuchtte. “Ik kan verdomme net zo goed uit lege jampotten drinken. Dat is een stuk goedkoper. Die glasscherven heb ik vanmiddag gekocht.” Met een schuin oog keek ze naar de boekenkast. In de bui waarin Gio verkeerde zou het niet lang duren of de boeken kletterden naar beneden. Geen enkele psycholoog had haar ooit een verklaring kunnen geven voor het springen van glas, vallende boeken of kapotte lantaarnpalen als Gio een woedeaanval had. Zurig dacht Wilma terug aan hun stomme antwoorden “Toeval,” of “Er bestaan nu eenmaal onverklaarbare zaken.” En dat tegen een uurtarief van dik honderd euro. Volgens een medium had Gio bovennatuurlijke gaven omdat hij met de helm geboren was. Wilma wist dondersgoed hoe Gio ter wereld was gekomen en dat was haar laatste bezoek. Drie jaar boksen was een stuk goedkoper. Het hielp niet voor de woedeaanvallen, maar Gio vond het leuk.
(Word vervolgd)
Toelichting
Proloog komt uit het eerste hoofdstuk van ‘De zoektocht van Gio.’ YA fantasy over Gio en zijn magische krachten. Gio gaat op zoek naar zijn vader en de betekenis van zijn magische krachten. Heksen, Sinti en geesten kruizen zijn pad en vindt hij zijn liefde terug?
Nieuwsgierig? Deze link brengt je naar een inkijkexemplaar en toon de eerste pagina’s van het verhaal.
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram-account.
Geef een reactie