Tomaten, deel twee
Over tomaten kan je een heleboel schrijven en daarom heb ik het verhaal in tweeën geknipt. Voor deel een lees je het vorige bericht.
Waar dient de tomaat voor?
Wat kan je allemaal met de tomaat, behalve opeten? Je kan ze op een poster zetten, zoals de SP doet. Staat best goed, alhoewel die tomatenposter het natuurlijk aflegt tegen de PSP poster van de koe en de naakte vrouw uit 1971. Die is laatst verkocht op catawiki voor € 371,–.
Je kan ermee gooien en dat deden studenten van de Amsterdamse toneelschool in 1969. Dit was de protestperiode tussen 1965 en 1970, overal bestormden de babyboomers de instituten en eisten studenten en arbeiders inspraak.
Pats…raak. Het tomaten gooien verspreidde zich als de rode vlek rond een kapot gevallen ketchupfles door Nederland. Ze waren het niet eens met het cultuurbeleid. Dat mag en nadien is er het e.e.a op dat gebied veranderd. Die gooiers van toen zitten nu zo’n vijftig jaar in het vak. Wordt het niet eens tijd dat de volgende generatie met verse tomaten zijn plek op het toneel opeist? Dat lijkt mij een kwestie van historische rechtvaardigheid.
Gigantes y cabezudos
Of het gooien een origineel idee was van die toneelstudenten waag ik te betwijfelen. Ik vermoed dat ze iets over tomaten gooien uit Spanje hoorden.
In 1945 wilden jongeren deelnemen aan de lokale optocht in Buñol van de ‘gigantes y cabezudos (reuzen en groothoofden). Dat mocht niet.
Daar stond een groentekraam, de boer was los van zijn tomaten maar geld kreeg hij niet. De tomaten vlogen naar de optocht. De guardia civil van Franco pakte die jongeren op, niet voor dat gooien. Nee, voor het stelen van tomaten. Die moesten ze alsnog betalen aan de boer en deelnemen aan de optocht mochten ze niet.
‘Dan komen we volgend jaar toch terug,’ moeten ze tegen elkaar gezegd hebben. En dit keer kochten ze de tomaten. Natuurlijk pakte de politie ze weer op. En het jaar daarop, en het jaar daarop enz. Kortom een traditie was geboren.
Door de knieën voor de tomaat of niet?
De gemeenteraad ging door de knieën en stond het gooien van tomaten toe, tot ze het weer verboden. Misschien bekogelden die jongeren nu maandelijks de gemeenteraad, in ieder geval het verbod was weer snel van tafel.
Sindsdien is ‘La Tomatina’ een jaarlijks terugkerend tomatenfeest. Niet voor de tomaten: maanden doen ze hun uiterste best om een mooie, lekkere tomaat te worden en vervolgens worden ze tot pulp gegooid. Je zal maar tomaat zijn.
Ik denk dat die toneelstudenten dat gooien in Spanje opgepikt hebben.
La Tomatina is nu een populair jaarlijks terugkerend feest en er gaan tonnen tomaten doorheen. Het is zo druk dat je alleen deel mag nemen als je een kaartje koop voor € 12,50.
Mensen zijn toch rare wezens, ze betalen geld om met tomaten besmeurd te worden. Voor 2021 staat het feest op 25 augustus, corona en weder dienende.
De zingende tomaat?
Je kan ook over de tomaat zingen. Je hebt de Ulquiorra tomato song, die vind je op YouTube. Ik zeg niets, ga maar kijken. Het is niet echt een ode aan de tomaat. Peter Blanker (‘het is moeilijk bescheiden te blijven’) zong ook over de tomaat, ook niet echt op liefhebbende toon.
Ik vind het allemaal prima, ik eet ze lekker op. Gekocht dit jaar, niet zelf geteeld, jammer. Volgend jaar beter maar hoe groot de oogst ook is: groene tomaten gaan de compostbak in.
Hier vindt je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is het eerste deel over tomaten
Geef een reactie