Codista
Codista, heb je daar wel eens van gehoord? Ik niet, tot ik een oude Volkskrant las. Codista, het rolt zo lekker in je mond, het klinkt harmonieus. CODISTA… ik zie de dans van de flamingo.
Oké, genoeg … Lees verder
“Sletje, ik zie het meer als zoektocht naar mijn wortels. Het samenzijn met jou tijdens die reis is een machtig mooie bonus.”
“Je gaat dus mee met de Wicca reis?”
“Over twee weken stappen we samen in de auto. Wie … Lees verder
“Wat ga je doen vanmorgen?” vroeg Eloise.
Gio trok het T-shirt over zijn hoofd voor hij antwoordde. “Op de parkeerplaats hierachter ga ik oefenen met twee flessen. Dat bedrijf is gesloten en ik heb de ruimte. Vanavond heb ik een … Lees verder
Eloise liet de krant zakken. Had ze het slot van de badkamer gehoord? Op haar tenen liep ze naar de deur. Ze grijnsde, ze had Gio te pakken. Haar ochtendjas liet ze van zich afglijden. Haar slipje ging dezelfde weg. … Lees verder
Over de vraag of een bank voldoende was, had Eloise pissig naar Wilma gereageerd. Ze voelde zich betrapt. Dat Gio makkelijk met vrouwen omging, zag ze bij de Wicca-groep. Voor haar gevoel was het met haar anders. Hij had toegegeven … Lees verder
Lisa zweeg en lang bleef het stil tot de Eerste sprak. ‘We hebben denkend leven gevonden, ook al is het primitief. Deze planeet mogen we niet in bezit nemen.’ Toen de kakofonische ruziestemmen zwegen, bleek dat een groep instemde met … Lees verder
Geelkleurige vleeseters met een haremstructuur vonden we als eersten. Het verschil met ons was dat het mannetje hier de sterkste was. De grote grijze beesten, we noemden ze de eetslurven, maakten eveneens indruk. Als dit het niveau van leven was, … Lees verder
Ook na een jaar vonden we het te riskant om de kerneenheid te laten landen. Als er iets fout ging, kwamen we nooit thuis. Als het niet regende, maakten we verkenningsvluchten. Van een hoogte van een kilometer of twee zweefden … Lees verder
Een week later was het gat van de inslag nog steeds onzichtbaar. Niet door rookwolken, maar door verdampend water wat het gat instroomde.
De Eerste zei: ‘Ondanks dat slechts vijftien van ons over zijn, blijft onze opdracht in stand: kunnen … Lees verder
‘Zwart … zwart … zwart.’ De gele lichten, de alarmbellen: dit was geen oefening. Ik liet alles vallen. Hoofden die verbaasd uit cabines keken, zouden het niet redden. Achter me dreunden de luchtsluizen dicht en met een schok maakte de … Lees verder