Opnieuw opende een deur zich en Lugh zwaaide met zijn arm een wijds welkomstgebaar. ‘Aan jou de eer. Hoe pak je het zoeken aan?’
Ze zwegen alle twee, ze tastten af of zich mensen in het huis bevonden.
‘Leeg,’ klonk het tweestemmige gefluister en twee zaklampen floepten aan.
‘Hoe ik het aanpak? Het is simpel, de amulet maakt al eeuwen deel uit van onze familie, we voelen elkaar aan. Als we op de juiste verdieping komen, voel ik het en verder is het een kwestie van naar de amulet toe lopen.’
Op de begane grond lagen de woonvertrekken. In een kamer woonde iemand, in alle andere kamers was het meubilair afgedekt met lakens en aan het stof te zien waren die lakens in geen jaren uitgeklopt.
De eerste verdieping liet hetzelfde beeld zien, het meubilair bestond hier uit bedden met dezelfde lakens en stof afgedekt. Twee kamers toonden een ander beeld, de ene had karig meubilair bestaande uit een bed en een paar stoelen, waar vuile kleren op lagen. In de andere kamer lagen kranten en restanten van het avondeten op een kleine eettafel. Op een ouderwets bureau stond een moderne computer, de kamer zag eruit als een veel gebruikt kantoor waar ook geleefd werd.
‘Die Richard van jou had smaak, dat is een gaaf Lodewijk XV-bureau met ingelegd rood fineer, geen groen wat je meestal ziet. En kijk eens naar de verfijnde bronzen decoraties. Voor alle duidelijkheid, dit soort bureaus vind je niet op de woonboulevard, net zomin als je mijn tangetjes in de bouwmarkt vindt.’
‘Hoor eens Lugh, ik was niet zijn Adina en hij niet mijn Richard. Laat dat bureau verrekken, kijk liever hoe ik die laatjes open krijg, in het rechter ligt mijn amulet.’
Lugh wierp een blik op het slot, haalde de schouders op, stak een van die handige hulpjes tussen la en dekplaat en met een klap brak hij het slot open. ‘Alsjeblieft, ga je gang, ik heb het bureau laten verrekken.’
(Wordt vervolgd)
Bij Kobo vind je meer van mijn boeken/verhalen
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram account.
Geef een reactie