‘Stop.’
Dit kon leuk worden, Adina wist wat ze wilde. Daar hield Lugh van, een vrouw die voor zichzelf opkwam en haar eigen plan trok. Adina had iets grilligs en eigenzinnigs over zich, het trok Lugh aan. Zou zij het zijn? Hij volgde eveneens zijn eigen pad en soms pakte dat goed en soms minder goed uit. Zoals in het stadje waar hij zo snel weg vluchtte dat hij hier ervan uit ging, dat hij de nacht in het park door moest brengen. Misschien liep het anders en was die taart een voorteken.
Indringend klonk haar stem, opgewekt, hij hoorde geen boze ondertoon. ‘Ik zie wat je doet, met je spel roep je de beelden op die je zingt en legt op die manier een betovering op wie je wilt. Ik gok dat het altijd een vrouw is. Coole truc, dat geef ik je. Bij mij werkt het niet, jij bent een heks. Mijn vermoeden klopt.’
‘Dit is de beginregel van Pastorale, een mooi lied, meer is het niet. Ik zweer het je.’
‘Lugh hou op, wie denk je dat ik ben en wees voorzichtig met wat je zweert, straks krijg je wat je wenst.’
‘Adina, ik ben geen heks, jij wel. En je hebt gelijk, met woorden en mijn gitaarspel kan ik de wereld die ik zing oproepen. En inderdaad, meestal maken die beelden indruk op vrouwen. Mannen zien ze minder, die zien een soort grijze vormen, die denken dat ik een rookapparaat gebruik.’
‘Als jij geen heks bent, wat ben je dan?’
‘Ik ben, net als mijn vader, een gitaarspeler met trucjes. Ik kan met mijn gitaarspel een wereld oproepen om naar te kijken en bij weg te dromen. Ik kan net als jij met mijn stem iemand dwingen en net als jij kan ik in je geest doodringen. Bovenal ben ik gitaarspeler, spelen is mijn ziel, mijn zaligheid en soms eist een lied om geboren te worden.’
(Wordt vervolgd)
Bij Kobo vind je meer van mijn boeken/verhalen
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram account.
Geef een reactie