The Foo Fighters, een rockband
Natuurlijk ken ik de Foo Fighters. Ik mag dan oud zijn maar seniel ben ik niet en rockmuziek is mijn ding. Geef mij drie gitaren en een drumstel en ik ben gelukkig. Voor alle duidelijkheid: om naar te luisteren, niet om zelf te spelen want dat kan ik niet. Daar heb je ritmegevoel voor nodig en dat mis ik.
En dan ineens lees ik “We are the Thousand”en dat is een groep Italianen die het maffe idee kreeg om the Foo Fighters naar Cesena te halen voor een concert.
Fabio Zaffagnini of Mark Rutte?
Npo2 zond een documentaire uit van “We are the Thousand.” Ik moest kiezen of OP1 of de documentaire, dus Mark Rutte of Fabio Zaffagnini ?
Niet bepaald een moeilijke keuze. Als iemand nu nog niet door had dat politiek Den Haag was los gezongen van de werkelijkheid dan nam die vrijdagse persconferentie toch echt de laatste twijfels weg. Daar stonden twee heren in de volle overtuiging dat ze onaantastbaar goed bezig waren, het woord zelfreflectie was hen vreemd, aftreden deed ze bijna in lachen uitbarsten. Nederland kleurde rood op de coronakaart van Europa en het was de vraag of landen Nederlanders binnen lieten komen maar zij maakten geen fouten.
Ik had geen zin om te kijken naar het duiden van politici die er een zooitje van maakten, al een jaar lang.
Als iemand de vlees geworden werkelijkheid was van het spreekwoord “ze dronken een glas, ze deden een plas en alles bleef zoals het was,” dan was dat Mark Rutte.
We are the Thousand
Ik genoot, fantastisch wat een levensvreugde, het niet zien van leeuwen en beren op de weg, het enthousiasme, het gewoon gaan, ook al weet je er niets vanaf. De vreugde, de daadkracht van 20-tigers en 30-tigers om, niet geremd door enige kennis van zaken, iets onmogelijks mogelijk te maken.
Het was een volslagen krankjorum wilde opeenstapeling van ideeën: om te beginnen duizend muzikanten vinden en hen overtuigen simultaan een rockconcert te geven. Daar kwam bij dat ze geld bijeen moesten schrapen om het mogelijk te maken en het resultaat moest de Foo Fighters overhalen om een concert in Cesena te geven. Ga er maar aanstaan.
Van maf idee naar werkelijkheid
Duizend muzikanten vinden? Geen probleem, vanuit heel Italië kwamen op eigen kosten muzikanten die in het dagelijks leven elkaar straal voorbij zouden lopen maar hier speelden de puber, de ingenieur, de schrijfster, de punker en de gepensioneerde of hun leven ervan af hing.
Alles en iedereen ging uit z’n dak wanneer ze zich na slechts één dag oefenen met succes de allergrootste rockband van de geschiedenis mochten noemen: hobbel een en hobbel drie waren in één klap raak. De prestatie van 150 bassisten, 250 zangers, 250 drummers en 350 gitaristen ging viraal. Hobbel twee, het geld, was een kwestie van op elk laatste moment nog net de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Nu de Foo Fighters nog.
De video, die het team maakte, was inmiddels meer dan vijftig miljoen keer bekeken. Weiger dan maar eens te komen.
Foo Fighters in Cesena
Natuurlijk weigerde de band niet. Eerst kreeg het Thousand team een uitnodiging om langs te komen en daarna kwamen de Foo Fighters naar Cesena als aftrap voor hun Europese toer. Voor de duizend van de grootste rockband aller tijden speelden ze drie uur lang een concert waarbij de zaal bijna letterlijk ontplofte. Dit was niet zo maar een concert, dit was een concert van op elkaar afgestemde zielen. De blikken vol waanzinnige vreugde, de knepen in de arm, zo van ‘hebben wij dit mogelijk gemaakt?’: dit waren mensen in extase.
Al met al, het is een waanzinnige documentaire en hij duurt 78 minuten en is elke minuut waard. En het team gaat ermee door. Dat lijkt me leuk maar die vreugde van de eerste keer is nooit meer haalbaar, zo iets voel je geen tweede keer. Prachtig.
Wil je naar het contactformulier? Klik hier
Geef een reactie