Het leek hem een vaststelling, geen vraag, hij liet het lopen. Hij wilde meer weten voor hij zich kenbaar maakte.
‘Adina, hoe deed je dat?’
‘Wat?’
‘Je bent mooi en volgens mij superslim. Denk je dat ik een voodoopop ben zonder verstand? Jij riep me terug met de taart, hoe deed je dat?’ Lugh kon de sterke tekens niet negeren, ze zou van het volk kunnen zijn. Het was tijd om een visje uit te gooien.
Adina negeerde de vraag, ze wilde meer weten, ze wilde zich op dit moment niet blootgeven. Ze vroeg: ‘Wat is je geluksgetal?’
Lugh speelde mee, het gevoel werd sterker, hij zou haar vragen beantwoorden en vervolgens een poging doen. ‘Drie.’
Wederom een aanwijzing, ze wilde minimaal drie. Zou hij vanuit het niets haar bestaan instappen? De zekerheid groeide in haar. In haar hoofd klonk de stem van oma ‘Alleen als hij van het volk is en als de runen goed vallen, denk erom.’ Ze zei: ‘Speel wat voor me, Lugh de taart stelende gitaarspeler.’
Lugh stemde de gitaar en zei: ‘Vandaag, op deze dag, op deze plaats zing ik een toepasselijk gedicht: ‘Zet stil die klokken. Telefoon eruit. Verbied de honden hun banaal geluid. Sluit de pia…’
‘Stop, ik heb geen zin in dat gedicht van Auden, ik wil vrolijkheid vandaag.’
‘Weet je wie hier vandaag begraven is?’
‘Ja, dat weet ik donders goed.’
‘Wie dan?’
De hele stad wist het, de halve stad liep met de stoet mee, daar ging hun grootste werkgever naar zijn laatste rustplaats. Hij was rijk, slim en niet gelukkig tot een kogel een eind aan dat verdrietige leven maakte. ‘Die rotzak, Richard Cory.’
Lugh knoopte dat “rotzak” in zijn oren, iets vrolijks wilde ze, iets vrolijks kon ze krijgen. Hij probeerde het gewoon. ‘Ik hou van je warmte op mijn gezicht. Ik hou van de koperen kleur van je licht. Ik geef je …’
(Wordt vervolgd)
Bij Kobo vind je meer van mijn boeken/verhalen
Hier vind je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn Instagram account.
Geef een reactie