Muziekbeelden
Indringend klonk haar stem, opgewekt, hij hoorde geen boze ondertoon. “Ik zie wat je doet, met jouw spel roep je de beelden op die je zingt en legt op die manier een betovering op wie je wilt. Ik gok dat het altijd een vrouw is. Coole truc, dat geef ik je. Bij mij werkt het niet. Jij bent een heks. Dat verklaart een hoop onduidelijks rond jouw persoon.”
“Dit is de beginregel van Pastorale, een mooi lied, meer is het niet. Ik zweer het je.”
“Lugh hou op, wie denk je dat ik ben en wees voorzichtig met wat je zweert. Dat kan als een boemerang terugslaan.”
“Adina, ik ben geen heks, jij wel. En je hebt gelijk, met woorden en mijn gitaarspel kan ik de wereld die ik zing oproepen. En inderdaad, meestal maken die beelden indruk op vrouwen, mannen zien ze minder, die zien een soort grijze vormen, die denken dat ik een rookapparaat gebruik.”
“Als jij geen heks bent, wat ben je dan?”
“Ik ben, net als mijn vader, een gitaarspeler met trucjes. Ik kan met mijn gitaarspel een wereld oproepen om naar te kijken en bij weg te dromen. Ik kan net als jij met mijn stem iemand dwingen en net als jij kan ik in je geest doodringen. Bovenal ben ik gitaarspeler, spelen is mijn ziel, mijn zaligheid en soms eist een lied om geboren te worden.”
Adina keek hem een beetje spottend aan, ze had hem door. “Lugh, je mag het noemen zoals je wilt. Je bent, net als ik, een heks, apart van de rest, je hoort bij het volk. Jouw geluksgetal is drie, drie is het minimum wat ik hebben wil.”
“Alleen als de runen goed vallen, las ik voor je me blokkeerde.”
“Je weet wat ik van je wil?”
“Ja, mijn vader zei ‘ga zoeken en als ze van het volk is, laat haar niet gaan. Sluit een overeenkomst, werk eraan, de rest komt vanzelf. Of niet. Kies niet voor de liefde, je zag wat het mij gebracht heeft.’ Mijn vader is een wijs man. Hij accepteert de beperkingen en alles wat hij doet, is tuinieren en voor vrienden gitaar spelen. Muziek is voor hem de sleutel van het leven en het bevrijdt zijn geest van de demonen van die vrouw, mijn moeder. Hij heeft gelijk.”
“Hoorde jouw moeder niet bij het volk?”
“Nee, mijn vader koos voor de liefde, tot mijn moeder meer in de drummer zag.”
“Mmm … Lugh, bij mij gebeurde ongeveer hetzelfde. Mijn moeder koos voor de liefde, niet voor het volk. Uiteindelijk en vrij snel verbrak mijn vader de relatie. Mijn moeder woont tegenwoordig in Wales.”
“Leef je vader nog?”
“Nee, de rotzak is kortgeleden gestorven.”
“Lullig voor je Adina, toch hoor ik dat je er niet wakker van ligt.”
“Natuurlijk wel, het blijft mijn vader ondanks dat ik niet naar de begrafenis ging. De pijn van de dood van die niet aanwezige vader voel ik niet, de pijn van dat gemis ken ik sinds mijn geboorte. De pijn van de dood van mijn oma drukt op mijn hart.”
“Spreek je haar nog?”
“Hoe langer ze dood is, hoe minder ze doorkomt. Ze komt meer bij mijn moeder door om haar dwars te zitten. Toen oma leefde, zei ze dat mijn moeder haar gaven vergooide aan zo’n nietsnut, zo’n gladde balletje-balletje oplichter. Er zit inderdaad weinig van het volk in hem. Ik hebzes halfbroertjes en zusjes en het zat mijn oma dwars dat ze die schatjes nooit zag.”
Taxerend keken ze elkaar aan, kozen ze voor een samenzijn als verstandskeuze? Zoals die keuze altijd bij het volk plaats vond, uitzonderingen daargelaten. Ze droegen de bagage van hun ouders, die kozen voor de liefde en ze wisten alle twee hoe dat afliep.
WORDT VERVOLGD ( deel een, deel twee, deel drie)
Hier vindt je mijn contactformulier
Zo ga je naar mijn persoonlijke Facebook
Dit is mijn instagram account.
Geef een reactie